Zo heb ik de laatste jaren nogal wat ‘pleisters’ geplakt. Wat ik hiermee bedoel? Ik zal het je uitleggen.
M’n telefoon rinkelt, ik beantwoord de oproep en krijg contact met een HR-medewerkster van een zorginstelling. Naar aanleiding van verschillende incidenten en in het bijzonder een ernstig incident welke vorige week heeft plaatsgevonden, wordt mij de vraag gesteld of ik de nog aanwezige en werkzame medewerkers wil voorzien van een agressie training.
Ter voorbereiding verzamel ik relevante informatie. Het wordt mij duidelijk dat de incidenten al het nodige personeel heeft gekost. In die zin dat er nu meer dan 35% ziekteverzuim geregistreerd is en dat een deel van die medewerkers, naar alle verwachting, langdurig ziek thuis zullen blijven. Als docent, ter voorbereiding van een training, wil ik de beginsituatie helder hebben; -6 vrouwen + 1 man, leeftijd tussen de 23 en 58 jaar, geen eerdere agressie- of weerbaarheid training ontvangen!!!
Deze training krijgt van mij het label ‘Pleister’ ofwel, het doel van de training is om verdere schade te voorkomen (repressie heet dat met een duur woord). Deze training zal absoluut waarde hebben voor de deelnemers; maximale betrokkenheid en gerichte training n.a.v. praktijkervaringen. Maar helaas hebben de incidenten al enige slachtoffers gekost en zal het ongetwijfeld het veiligheidsgevoel hebben aangetast.
De ARBO wet beschrijft dat organisaties waar de medewerkers het risico lopen in agressie- en geweldsituaties terecht te komen, agressie- of weerbaarheidstrainingen aangeboden moeten krijgen.De kennis die opgedaan wordt in dergelijke trainingen voorziet de medewerker in ieder geval van opties en mogelijkheden om agressie om te buigen of anderzijds een passend antwoord te geven op agressie- en geweldsituaties.
Je kunt hieruit al voorzichtig concluderen dat preventie een aandeel levert in het kleiner houden van het ziekteverzuim percentage en dat hiermee het veiligheidsgevoel vergroot wordt.
‘Preventie of Pleister?’
Doe maar preventie!